گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود

هرچند که بحث اکتشاف نفت در پارک ملی کویر ماجرای تازه‌ای نیست و تاکنون کارشناسان بارها نسبت به عواقب آن هشدار داده‌اند، اما وقتی رئیس‌جمهور در سمنان از برطرف شدن مشکلات و موانع اکتشاف نفت در پارک ملی خبر داده و می‌گوید دستورهای لازم برای اتمام مصوبات عملیات اکتشاف نفت در محدوده پارک ملی کویر تا پایان سال صادر شده می‌توان نتیجه گرفت که او آب پاکی را روی دست دوستداران محیط‌زیست ریخته است.رئیس جمهور بارها در سخنرانی های خود در راستای حفظ محیط زیست سخن گفته، اما اشکال اینجاست که موقع عمل که می رسد ماجرا جور دیگری رقم می خورد. در حالی رئیس دولت دهم از برطرف شدن مشکلات برای اکتشاف نفت در بزرگ ترین پارک ملی حفاظت شده کشور حرف می زند که ما با کشورهای حاشیه خلیج فارس ذخایر و میدان های نفتی مشترک زیادی داشته و کشورهایی مانند قطر تمام تلاش خود را برای استخراج این ذخایر در پارس جنوبی به کار گرفته اند.

به همین علت، این پرسش مطرح می شود که چرا دولتمردان باید به فکر استخراج نفت در پارک ملی کویر و محلی باشند که زیستگاه چند گونه جانوری در خطر انقراض مانند جبیر، پلنگ و یوزپلنگ است.

جالب اینجاست که دولت برای حفظ گونه های در خطر انقراض مانند یوزپلنگ ها، میلیون ها دلار هزینه می کند.

شاید پیشنهاد صد میلیون دلاری شرکت چینی برای سرمایه گذاری در این خصوص تمامی مشکلات زیست محیطی را به یکباره برطرف کرده است یا شاید کارشناسان دولت در محاسبات خود دچار اشتباه شده اند، چرا که طبق ماده هشت آیین نامه اجرایی قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست، هر گونه عملیات عمرانی که منجر به تخریب محیط زیست شود، ممنوع است.

با این حال هیچ دور از ذهن نیست که با شروع به کار شرکت چینی و آغاز عملیات اکتشاف نفت در پارک ملی کویر این منطقه سرنوشت روشنی پیش رو نداشته باشد.

مهدی آیینی

روز گذشته معاون حمایت و سلامت کمیته امداد به ایسنا، گفت: سال گذشته 54 هزار و 300 کودک زیر شش سال از برنامه رفع سوءتغذیه کمیته امداد بهره مند شدند. اگر خوب به این آمار توجه کنیم، با حسابی سر انگشتی می توان گفت چنانچه همه چیز خوب پیش برود و کمیته امداد بتواند هر سال با کمک نیکوکاران 54 هزار کودک را تحت پوشش خود قرار دهد، بیش از 4.5 سال زمان لازم است تا فقط همه کودکان نیازمندی که شناسایی شده اند از سوءتغذیه و مشکلات دیگری که به طور یقین با آن دست و پنجه نرم می کنند، نجات پیدا کنند.

این در حالی است که اگر کودک زیر شش سالی را در نظر بگیریم که قرار است چهار سال دیگر فکری به حالش شود، باید گفت که این کودک تا رسیدن به مرز10 سالگی به طور حتم با مشکلات روحی و جسمی غیرقابل بازگشت زیادی روبه رو خواهد شد بنابراین چنانچه مدیر یکی از نهادهای حمایتی هستیم یا به عنوان یک انسان قصد داریم به همنوع خود کمک کنیم، از همین امروز دست به کار شویم و با برنامه ریزی دقیق و کمک رسانی بموقع دست کودکان نیازمند را برای بهره مند شدن از ابتدایی ترین نیازشان بگیریم.

این بار دومی است که وسایل زندگی خود را در گوشه‌ای از خیابان چیده‌اند و تمام تلاش خود را برای پنهان شدن از نگاه سنگین عابران کنجکاو به کار می‌گیرند.

دو دختر و مادرشان درون چادر نشسته اند، پدر خانواده هم که پنجاه و شش ساله است، می گوید: از بیست و پنجم اسفند و وقتی پولی برایمان باقی نماند تا رهن و اجاره خانه را پرداخت کنیم، ناچار به این محل آمده ایم.

این خانواده تا مدتی قبل در آپارتمانی 45 متری در سرآسیاب ملارد زندگی می کردند. آنها برای اجاره خانه یک میلیون تومان پول پیش داده بودند و ماهی 250 هزار تومان هم اجاره پرداخت می کردند، اما وقتی پدر خانواده از کار بیکار شد، اجاره ها هر ماه پس از ماه دیگر عقب افتاد و در حالی که زمان قرارداد به پایان رسیده بود صاحبخانه تصمیم گرفت یک میلیون تومان به پول پیش خانه اضافه کند، آنها هم که نمی توانستند از پس پرداخت اجاره خانه بربیایند ناچار وسایلشان را بار ماشین کرده و به این محل آمدند تا بلکه مسئولان وضع آنها را دیده و فکری به حالشان کنند.

مرد میانسال ادعا می کند تراشکار است، اما به بیماری صرع مبتلاست و هرازگاهی به خاطر حمله عصبی تشنج به سراغش می آید.

او ادامه می دهد: هر جا یک مدت کار می کنم تا وقتی که دچار تشنج نشده ام خوب است، اما وقتی تشنج می کنم صاحبکارها ترجیح می دهند دیگر برایشان کار نکنم، به همین دلیل نمی توانم درآمد ثابتی داشته باشم.

سال 86 بود که برای اولین بار خبر خیابان نشینی این خانواده با تیتر «سکونت زیر پل حافظ» در صفحه جامعه روزنامه جام جم منتشر شد.

به گفته مرد میانسال، آن موقع بهزیستی دو میلیون تومان کمکشان کرد و آنها توانستند سرپناهی برای خود فراهم کنند، اما پس از مدتی دوباره اوضاع اقتصادی آنها وخیم شد و کارشان به خیابان نشینی رسید. حالا که برای دومین بار این خانواده مجبور شده اند اسباب و اثاثیه خود را به خیابان ببرند مسئولان و سازمان های حمایتی دولتی و خصوصی و نیکوکارانی که قصد کمک به این خانواده را دارند باید به شکلی به آنها کمک کنند که این خانواده حداقل صاحب سرپناهی شوند یا حداقل برای نان آور خانواده شغل مناسبی پیدا شود تا او بتواند از عهده مخارج زندگی برآید و مدتی بعد برای سومین بار داستان خیابان نشینی او نقل محافل خبری نشود.