گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود
هرچه میزان آسیب‌پذیری یک گروه اجتماعی بالاتر باشد، منطق حکم می‌کندبه همان نسبت ارائه خدمات اجتماعی و درمانی به این گروه نیز گسترده‌تر باشد تا این آسیب اجتماعی به بحران تبدیل نشود.با وجود آن که جمعیت هفت میلیونی معلولان ایران از جمله گروه های آسیب پذیر جامعه است که به خدمات اجتماعی و حمایت های درمانی نیاز مبرم دارد، اما حمایت بیمه های درمانی از این گروه آسیب پذیر، هیچ نسبتی با حجم مشکلات آنان ندارد.
جدای از بیمه مکمل درمان، صدها هزار معلول ایرانی حتی از خدمات بیمه پایه نیز محروم هستند و جالب تر آن که بارها عنوان شده، سرانه درمان هر فرد معلول در ایران زیر 10هزار تومان در سال است.
مجموع این شرایط موجب شده است، اغلب معلولان ایرانی برای پرداخت هزینه های مراکز درمانی، به جیب خود بیشتر از حمایت های بیمه ای تکیه کنند و این در حالی است که وضع اشتغال و معیشت بسیاری از معلولان کشور نیز آنچنان تعریفی ندارد تا بتوانند یک تنه از پس هزینه های درمان بربیایند.
به طور مثال، هزینه درمان یک زخم بستر ساده در معلولان ضایعه نخاعی، گاه تا مرز ده میلیون تومان هم می رسد و هزینه تهیه یک پروتز (اندام مصنوعی) نیز بندرت کمتر از دو میلیون تومان می شود، ولی بیمه های درمانی در ایران کمترین نقش را در تامین این هزینه ها برعهده می گیرند.
بدیهی است، یک فرد معلول، بیشتر از دیگر شهروندان به مراکز درمانی مراجعه می کند، اما گزینه ای که معمولا پیش پای معلولان می گذارند، استفاده از خدمات بیمه ایرانیان برای تامین هزینه های درمان است؛ بیمه ای که خدماتش آنچنان محدود است که نمی تواند حتی کسری از هزینه های تهیه وسایل کمک توانبخشی معلولان را پرداخت کند.
امین جلالوند/جام جم
