برای آسان شدن ازدواج تاکنون صدها وعده داده شده و دهها سازمان مردمنهاد و ارگان دولتی و خصوصی ادعای تلاش دراین زمینه را دارند، تازهترین آنها نیز از سوی معاونت جوانان وزارت ورزش و جوانان مطرح شده که براساس آن قرار است سامانه ازدواج آسان بزودی در کشور راهاندازی شود؛ سامانهای که قرار است پلی شود بین جوانان و ارائهکنندگان خدمات تا به این شکل هزینه جوانان کاهش پیدا کند و آنها اندکی آسودهتر زندگیشان را آغاز کنند.
طرح هاي الکي
بررسیهای میدانی گواهی است بر این که جوانانی که از سد مشکلاتی مانند بیکاری یا دیگر مسائل فرهنگی گذشتهاند برای شروع زندگی خود با گرانی بازار مسکن و لوازم خانگی و خدمات مراسم عروسی روبهرو میشوند.
زوج جوانی که برای خرید به بازار مبل خیابان دلاوران تهران آمدهاند، در این باره میگویند شروع یک زندگی ساده دستکم حدود یکصد میلیون تومان هزینه دارد که باید برای رهن خانه، جهیزیه، کرایه تالار و سایر خدما ت کنار گذاشت.
پیدا کردن شغل، حفظ آن، رهن خانهای نقلی، تهیه جهیزیه و عبور از رسم و رسومات دست و پا گیر، اینها برخی از مشکلات جوانان برای رفتن به خانه بخت است؛ مشکلات بزرگی که به نظر نمیرسد طرح تازه وزارت ورزش و جوانان نیز بتواند از پسش برآید، این موضوع را که با ناصر صبحی، مدیرکل دفتر ازدواج و تعالی خانواده وزارت ورزش و جوانان درمیان میگذاریم، او تمام قد از طرح دفاع میکند؛ چراکه به نظرش این طرح کارشناسی است و به شکل آزمایشی در چند شهر برگزار شده و امتحانش را پس داده است.
صبحی میگوید: معاونت جوانان وزارت ورزش با کمک چند سازمان مردمنهاد تلاش خود را برای ایجاد این سامانه بهکار گرفتهاند تا به این شکل به جوانان برای تهیه جهیزیه، برگزاری مراسم، یافتن شغل و اجاره یا خرید مسکن تخفیفهای ویژهای داده شود.
او درباره اینکه چه تضمینی وجود دارد تا این طرح نیز مانند سایر برنامههای ازدواج آسان به کام دلالان و فروشندگان نشود و آنها اجناس بیکیفیت خود را به جوانان نفروشند، تاکید میکند: یکی از شرطهای ما برای تولیدکننده و فروشندگان ارائه کالای مرغوب است.
مصوبهای در کما
اما به نظر میرسد باید به جوانان حق داد که نسبت به چنین طرحهایی بدبین باشند، چون تاکنون وعدههای بسیاری به آنها داده شده؛ وعدههایی که هیچوقت اجرایی نشده است، برای نمونه میتوان به مصوبه مجلس برای تسهیل ازدواج اشاره کرد که براساس آن تمامی دستگاههای دولتی و نهادهایی مانند شهرداریها باید امکانات رفاهیشان را در اختیار جوانان قرار دهند، اما به گفته مجتبی شاکری، رئیس کمیته فرهنگی شورای شهر تهران با گذشت 11 سال از این مصوبه، اقدام عملی در دستگاههای موظف صورت نگرفته است.
به کما رفتن چنین مصوبهای را اگر در کنار آمار بیکاری جوانان یا آنهایی که در سن ازدواج قرار دارند یعنی پنج میلیون و 570 هزار مرد مجرد20 تا 34 ساله و پنج میلیون و 670 هزار نفر خانم مجرد 19 تا 29 ساله بگذارید و به یاد بیاورید که حدود 500 هزار نفر از آنها که برای ازدواج اقدام کردهاند هنوز پشت نوبت دریافت وام ازدواج هستند؛ این حقیقت عریانتر میشود که در کشورمان جدیتی برای پرداختن به مشکلات جوانان وجود ندارد.
دولتهای بیخیال
جامعهشناسان اعتقاد دارند نقش دولتها در حمایت از خانواده و تسهیل ازدواج بیش از گذشته است؛ چراکه دنیای مدرن تفاوت زیادی با دنیای کشاورزی و دامداری دارد به زبان سادهتر در دوران کشاوزی و دامداری پدر و مادر از فرزندان بهره میبرند، اما در دنیای مدرن والدین برای آموزش و توانمندی فرزندانشان هزینه میکنند، اما نفع آنها به دولت و جامعه میرسد به همین خاطر کارشناسان تاکید میکنند دولتها و قانونگذاران باید در وظیفه خود برای شغلیابی و کسب درآمد مشروع و تسهیلگری در مسائلی مانندازدواج جدیتر عمل کنند.
تناقض فکر و عمل
در این بین هستند کارشناسانی که دشواری ازدواج را به پای مشکلات فرهنگی میگذارند، آنها به افرادی اشاره میکنند که با وجود داشتن وضع مالی مطلوب تمایلی به تشکیل خانواده نشان نمیدهند.
عباس گودرزی، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس نیز در گفتوگو با جامجم درباره علل دشوار شدن ازدواج میگوید: مشکل اینجاست که سبک زندگیها تغییر کرده ما شعارهای اسلامی میدهیم،اما اعمالمان کامل نیست، چراکه براساس باورهای دینی ما،روزی انسانها دست خداوند است، اما این روزها بسیاری از جوانان ازدواج را بهدلیل مشکلات اقتصادی به تاخیر میاندازند.
او تصریح میکند: چنین دیدگاهی در خانوادههای دیندار نیز رواج پیدا کرده و برطرف شدنش نیاز به تلاش مسئولان دارد. برای نمونه وقتی دولت حاضر است برای خودرو 25 میلیون تومان وام بدهد آن هم بدون تاخیر، چرا باید وام ازدواج بسیار کمتر از این مقدار باشد و با دوندگی بسیار بهدست بیاید؟
با توجه به اظهارنظر کارشناسان باید هشدار داد تاکنون تلاش برای آسان کردن ازدواج از مقام حرف و وعده فراتر نرفته است وتا زمانی که دولت و مجلس به وظیفه خود بدرستی عمل نکنند، نمیتوان به حل این مشکل که هر روز بر دغدغه خانوادهها میافزاید امیدوار بود.