گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود
امروز، روز جهانی عصای سفید است؛ روزی که باید در کنار تلاش برای بازگو کردن مشکلات نابینایان به توانایی آنها نیز پرداخت؛ توانایی‌هایی که اگر جدی گرفته شود و با حمایت اطرافیان به مرحله بلوغ برسد، می‌تواند ضعف بینایی آنها را جبران کند. امروز دراین صفحه، کنار پرداختن به مشکلات عمده این افراد، گوشه ای از زندگی آنها روایت می شود که در کنار ضعف نابینایی با مشکلاتی که اغلب مردم برای آموزش و یافتن شغل با آن روبه رو هستند، دست و پنجه نرم کرده و توانسته اند توانایی هایشان را به اطرافیان خود ثابت کنند و اکنون از موقعیت شغلی و اجتماعی مناسبی برخوردار باشند.
زندگی اش با دنیای خبر گره خورده است. بیشتر اوقات روز را به بررسی خبرگزاری ها و شبکه های تلویزیونی بین المللی می پردازد تا از دنیای خبر عقب نماند و بتواند با کمک همکارانش ـ که حدود 25 نفر هستند ـ نیاز مخاطبان را برآورده کند. این حکایت این روزهای امیرحسین سلیمانی، سردبیر بخش بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان است.
امیرحسین برای این که از دیگر رقیبان رسانه ای عقب نماند، باید تلاش بیشتری کند، زیرا او در کنار محدودیت هایی که اغلب روزنامه نگاران با آن روبه رو هستند، باید برای جبران نابینایی اش بیشتر تلاش کند؛ تلاشی که تاکنون نتیجه بخش بوده و توانسته توانایی هایش را به مدیران مجموعه ای که او در آن مشغول است، ثابت کند.
یک روز کاری
روز کاری برای سلیمانی از 5 و 20 دقیقه صبح شروع می شود. او باید 6 و 10 دقیقه سوار سرویس شود و خود را به محل کارش برساند.
آقای سردبیر درباره یک روز کاری اش می گوید: حدود 6 و 45 دقیقه صبح پشت میزکارم هستم و با روشن کردن رایانه کارم را شروع می کنم. چون همکاران او در چند شیفت به شکل شبانه روزی فعال هستند، سلیمانی صبح کاری اش را با مرور خبرها و گزارش هایی که همکارانش در شیفت شب تهیه کرده اند، آغاز می کند. به این ترتیب او خبرهای روز دنیا را رصد می کند تا با رسیدن همکارانش به محل کار، وظیفه هر شخص و گروه از قبل مشخص باشد و بدانند باید چه خبرها و گزارش هایی را آماده یا ترجمه کنند.
سلیمانی می گوید: روند خواندن، بررسی و مقایسه خبرها و انتخاب خبرهای برتر برای پیامک شدن تا 5 یا 7 عصر ادامه پیدا می کند. به این ترتیب، آقای سردبیر در پایان کار دوباره با سرویس به خانه برمی گردد، اما کار او هنوز تمام نشده، زیرا در خانه نیز از راه دور باید خبرها را بررسی کند و هر جا نیاز باشد، به همکارانش نکاتی را یادآور شود. به گفته خودش او تا 12 شب نیز با خبرها سر و کله می زند.
گوش هایی که حکم چشم دارند
سلیمانی برای کار بهتر، از فناوری نهایت بهره را می برد، زیرا رایانه اش به سیستم گویا مجهز است، به این شکل که نرم افزار نصب شده روی رایانه اش متن های مورد نیازش را به زبان های مختلف برای او می خواند. او ادامه می دهد: سرعت خواندن نرم افزار در اختیار خودم است و حتی می توانم متن را خط به خط یا حرف به حرف گوش کنم. آقای سردبیر همه خبرها،گزارش ها و ترجمه هایی را که همکارانش تهیه می کنند، می شنود و هر کجا لازم باشد، ایراد ها را بر طرف می کند.
|
سلیمانی : بخشی از موفقیتم به دلیل اصرار خودم بود و بخشی نیز به اعتماد دوستان برمی گردد تا مدیران به من اعتماد کرده و این فرصت را در اختیارم بگذارند |
بسته به تحولات و دنیای اخبار، کار سلیمانی و همکارانش افزایش پیدا می کند، اما به شکل میانگین آنها روزانه یکصد خبر و گزارش آماده می کنند. به گفته او بخش بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان حدود 25 نفر نیرو دارد.
علاوه بر این، سلیمانی بخش ویژه خبری به نام مجله خبری توانا را نیز اجرا می کند. این برنامه از شبکه خبر پخش می شود. او در این باره توضیح می دهد: به عنوان مجری در این برنامه فعالیت می کنم. برای این کار متن اخباری را که در حوزه آخرین تحولات معلولان کشور و جهان است، به شکل بریل آماده می کنم تا موقع اجرا به مشکل بر نخورم. این برنامه، سه شنبه شب ها ساعت 11 و 15 دقیقه از شبکه خبر روی آنتن می رود.
تلاش، رمز موفقیت
امیرحسین متولد 59 است. او که مادرزادی نابیناست، فارغ التحصیل کارشناسی ارشد زبان انگلیسی از دانشگاه علامه طباطبایی است. سلیمانی حدود 6 سال است با سازمان صدا و سیما همکاری می کند. تا پیش از آن نیز او در سازمان بهزیستی به عنوان مسئول انفورماتیک مشغول بوده است. سلیمانی درباره چگونگی ورود به دنیای روزنامه نگاری می گوید: زمانی که در دانشگاه زبان می خواندم، از خبر غافل نبودم و ترجمه و خبر را دنبال می کردم. به این ترتیب مدتی در نشریه ایران سپید، ستونی ویژه فناوری داشتم که هفتگی منتشر می شد. این ابتدای فعالیت سلیمانی در دنیای روزنامه نگاری بود.
او درباره این که چگونه توانسته مسیرش را به درستی انتخاب کند، می افزاید: پاسخ این سوال آسان نیست. علاوه بر تلاش های مادرم که بسیار تاثیرگذار بود، انگیزه خوبی دارم. نمی توان سختی ها را انکار کرد، اما بر این باورم که با تلاش بیشتر می توان این کمبود را جبران کرد. بخشی از موفقیتم به دلیل اصرار و سماجت خودم بود و بخشی نیز به اعتماد دوستان برمی گردد. برای نمونه مدیرانم به من اعتماد کرده و این فرصت را در اختیارم گذاشته اند. سلیمانی تاکید می کند: بسیاری از نابینایان، افراد توانمندی هستند، اما فرصت نشان دادن توانایی خود را پیدا نمی کنند. علاوه بر این، اواخر دهه 70 فناوری های مناسبی در حوزه رایانه داشتیم که توانست در تحصیل و اشتغال کمکم کند.
آقای نابینا، آقای نیکوکار
نصر الله ابراهیمی، یکی دیگر از نابینایان موفق کشورمان است که در کارهای خیر، گوی سبقت را از بسیاری افراد که توانایی دیدن دارند، ربوده است. او در تشکل‌هایی مانند انجمن نابینایان، کانون ناشنوایان و انجمن نیکوکاران دانشگاه‌ساز فعالیت می‌کند، اما بیشتر تمرکز ابراهیمی بر موسسه خیریه‌ای است که هدف اصلی‌اش، نگهداری از کودکان بدسرپرست و بی سرپرست است. او در این باره می گوید: در این مرکز خیریه، واحدی نیز برای کمک به نابینایان بازمانده از تحصیل روستایی وجود دارد. به این شکل، ابراهیمی و دیگر نیکوکاران تلاش می کنند این کودکان به چرخه تحصیل برگردند، چون سن این کودکان از سن تحصیل در مدارس بالاتر است، از کمک معلمان داوطلب استفاده می شود تا کودکان نابینا آموزش های لازم را ببینند و پس از پشت سر گذاشتن آزمون های لازم، وارد مدارس بزرگسالان شوند. ابراهیمی، دبیر آموزش و پرورش و دانشجوی دکتری فلسفه دین است. علاوه بر این او به عنوان مشاور مدیرکل بهزیستی سنندج برای بهبود امور معلولان تلاش می کند.
پدر مسئولیت پذیر
چشمان ابراهیمی به شکل مادرزاد ضعیف بود، اما وقتی به هفت سالگی رسید، بینایی اش را از دست داد و البته این عارضه نتوانست او را از مسیر اصلی زندگی خارج کند، چون با کمک پدرش توانست ادامه تحصیل بدهد. آقای معلم که اکنون 50 ساله است، دراین باره می گوید: در روستای گنبد علیا اطراف کامیاران زندگی می کردیم. به همین دلیل پیدا کردن مدرسه ای مناسب برای من دشوار بود، اما پدرم با تمام مشکلاتی که وجود داشت، نگذاشت از تحصیل عقب بمانم.
|
ابراهیمی : اوایل که تجربه کاری کمی داشتم با مشکلاتی روبه رو بودم، اما اکنون در مدارس عادی به راحتی تدریس می کنم |
پدر ابراهیمی یک بار در شش سالگی، مدرسه ای را برای ادامه تحصیل پسرش پیدا کرد، اما برخی اهالی روستا نگذاشتند پدرش برای بردن او به مدرسه زمان بگذارد. پدرش به صحبت های ناامیدکننده اطرافیان توجه نکرد. به همین دلیل به تلاش خود ادامه داد و مدرسه مناسبی در تهران پیدا کرد. عامل کلیدی در موفقیت ابراهیمی، کسی به جز پدرش نیست. ابراهیمی حدود 12 سال داشت که توانست وارد مدرسه نابینایان شود. ابراهیمی توضیح می دهد: هنگامی که در دبیرستان مشغول تحصیل بودم، بار دیگر پدرم مسیر زندگی ام را مشخص کرد، زیرا یک روز به من گفت پسرم برای بردن تو به مدرسه با مشکلات زیادی روبه رو بودم. بنابراین تلاش کن در آینده به افرادی که مشکلاتی مثل خودمان دارند، کمک کنی. به این ترتیب ابراهیمی به سفارش های پدرش گوش کرد و در کنار تحصیل به فعالیت نیکوکارانه نیز روی آورد.
معلم موفق
آقای معلم این روزها در مقطع دبیرستان، پیش دانشگاهی و در برخی دانشگاه ها دروس مربوط به فلسفه را تدریس می کند.
او درباره نحوه تدریس می گوید: اوایل که تجربه کاری کمی داشتم، با مشکلاتی روبه رو بودم، اما اکنون در مدارس عادی به راحتی تدریس می کنم.
ابراهیمی گاهی از دانش آموزان و دانشجویان برای نوشتن نکات درسی روی تخته کلاس کمک می گیرد، اما در کلاس های درسی که به ویدئو پروژکتور مجهز است، او با استفاده از لپ تاپ دروس را برای دانش آموزان و دانشجویان تشریح می کند. آقای معلم درباره شرایط نابینایان در سنندج عنوان می کند: در محیط شهری، بخشی از پیاده روها مناسب سازی شده، اما هنوز با شرایط مطلوب فاصله دارد. از لحاظ فرهنگی نیز مردم در تمام کشور به معلولان محبت دارند، اما هنوز روش درست برخورد با معلولان نهادینه نشده است. به همین دلیل، بسیاری از مردم نمی دانند مناسب سازی معابر برای معلولان باید چگونه باشد. بنابراین وسایل نقلیه خود را به شکلی پارک می کنند که برای معلولان مشکل ساز می شود.
