گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود

از مقایسه وضع بیماران سوانح سوختگی کشورمان با کشورهای موفق می توان نتیجه گرفت که رسیدگی به سوانح سوختگی در کشور متولی دلسوزی ندارد یا دست کم آن قدر به این حوزه کم توجهی شده که بیمارانی که دچار سوختگی می شوند خیلی زود به آخر خط می رسند.

برای نمونه اتاق ایزوله برای این بیماران در کشورمان بی معناست، زیرا به علت کمبود اعتبار این بیماران در اتاق های مشترک بستری می شوند و این وضع سبب تسریع در عفونی شدن جراحت های بیمار و در نهایت مرگ او می شود.

برای نمونه این روزها مسئولان بیمارستان سوختگی مطهری تهران که آخرین امید بیمارانی است که از شهرستان های دور و نزدیک و حتی کشورهای عراق و افغانستان خود را به آنجا می رسانند، می گویند ظرفیت این بیمارستان پر شده و آنها مجبورند بیماران زن و مرد را در یک بخش جای دهند.

این درحالی است که چند روز بیشتر تا آخرین چهارشنبه سال باقی نمانده و باید به خانواده ها هشدار داد در چنین شرایطی فقط همراهی آنها با فرزندانشان می تواند مانع سردرگم شدن آنها در بیمارستان های سوانح سوختگی کشور شود.

مشکل دیگری که می توان در این بین به آن اشاره کرد، این است که بیمارستان های سوانح سوختگی همیشه به بیمه ها مقروضند، برای نمونه بیمارستان مطهری حدود هفت میلیارد تومان به بیمه ها بدهکار است و از کمبود پرستار رنج می برد، زیرا هزینه درمان سوختگی شدید در بیمارستان های دولتی حدود 40 میلیون تومان و در بیمارستان های خصوصی حدود 150 میلیون تومان است.

نکته اینجاست که بیشتر افرادی که دچار سوختگی شدید می شوند از قشر ضعیف جامعه هستند و در تهیه نیازهای اولیه خود نیز دچار مشکل هستند.

به همین دلیل باید گفت سر و سامان دادن به وضع بیمارانی که دچار سوختگی شدید می شوند، نیاز به عزم ملی دارد، زیرا وزارت بهداشت با کمبود اعتباری که دارد بتنهایی نمی تواند از پس هزینه های این بخش برآید و مسئولان دست کم باید برای حل این مشکل کارگروه ویژه ای تشکیل داده و از نیکوکاران نیز کمک بگیرند.

مهدی آیینی – گروه جامعه