گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود
رودخانه و دریاچه‌هایی که به‌جای آب در آنها زباله موج می‌زند؛ زمین سوخته و زخم خورده‌ای که از آن دود بلند می‌شود؛ جنگل و پارک‌هایی که به‌جای گل در آنها کیسه و بطری‌های پلاستیکی به چشم می‌خورد، منابع آب و خاکی که باقیمانده مواد خوراکی و شیمیایی تهدیدشان می‌کند؛ شاخ و برگ شکسته گل و درخت‌هایی که تازه جوانه زده‌اند و…اینها برخی از تصویرهایی است که از دیروز به یادگار مانده، تصویرهایی که در نگاه اول به سکانس‌هایی از فیلمی ترسناک یا مسیری که غول‌های قصه از آن عبور کرده‌اند بیشتر شبیه است تا جشن گرفتن روز طبیعت!
سال‌هاست که ردپای خیلی از انسان‌ها در طبیعت چیزی نیست جز تخریب و آلودگی. اتفاقی که به ظاهر بسیاری از آدم‌ها مخالف آن هستند، آدم‌هایی که از هر قشری در آنها پیدا می‌شود از خبرنگار و پزشک گرفته تا هنرمند و اهل سیاست.
حفظ محیط زیست برای خیلی‌ها شعاری جذاب است، شعاری که برخی مسئولان و شهروندان فریادش می‌زنند، اما هیچ وقت به آن عمل نمی‌کنند، زیرا آنها از حفظ محیط زیست تنها پزش را دوست دارند.
پز محیط زیستی بودن این روزها برای خیلی‌ها آب و نان دارد، خیلی‌ها که زیر این پوشش، کم‌کاری‌هایشان را جبران می‌کنند، خیلی‌ها هم در شبکه‌های مجازی لایک روی لایک می‌گذارند.
در مقابل تخریب هم با همین سرعت در محیط زیست به اشتراک گذاشته می‌شود. منابع طبیعی کشور با سنگ و سیمان تاخت زده می‌شود یا آفت و بیماری، سهم گونه‌های گیاهی و جانوری می‌شود تا تنوع زیستی کشورمان زودتر به خاطره بدل شود .
خیلی‌ها این روزها از هشتگ در طبیعت زباله نریزید استفاده می‌کنند یا از دیگران دعوت می‌کنند به پویش‌هایی مانند «نه به ریختن زباله در محیط زیست» بپیوندند. در این که این فعالیت‌ها برای شهروندان عادی، اتفاقی مثبت است هیچ شکی نیست، اما باید به برخی مدیران گوشزد کرد که فعالیت آنها نباید به چنین حرکاتی محدود شود، زیرا آنها برای فعالیت در شبکه‌های مجازی حقوق نمی‌گیرند بلکه به این دلیل به کار گمارده شده‌اند که با تصمیم‌های مناسب مانع از تخریب محیط زیست کشور شوند.
مهدی آیینی
