گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود

«شهر خانه شهروندان است؛ اما جاي امني براي رفت وآمد آنها نيست». اين اتفاق را آمار 11 ماهه پليس راهور از مرگ و مير عابران پياده در سوانح ترافيکي تائيد مي کند؛ آماري که مقايسه اش با کشورهاي موفق آب پاکي را مي ريزد روي دست آنهايي که فکر مي کنند براي رفت وآمد ايمن شهروندان در معابر سنگ تمام گذاشته اند، چون در 11 ماهه سال گذشته 3365 عابر هنگام رفت وآمد در معابر کشور جان خود را از دست داده اند. در اين ميان استان تهران رکورددار بوده و پس از آن بيشترين مرگ و مير به عابران استان هاي خراسان رضوي و اصفهان مي رسد.
شهرها ساخته مي شوند، گسترش پيدا مي کنند، اما نه براي آسايش شهروندان. دست کم اين روايت شهرسازي در داخل کشورمان است که سبب شده مشکلات زيادي گريبانگير شهروندان شود از ترافيک و آلودگي صوتي و هوا گرفته تا تصادفات داخل شهري و ساخت و ساز هايي که نفس شهروندان را مي گيرد و ديدن آفتاب را براي آنها به رويا بدل مي کند.
آماري که رئيس ترافيک شهري پليس راهور ناجا در گفت وگو با جام جم از آن پرده برمي دارد، گواهي است بر بي توجهي به ايمن سازي معابر براي عابران بي گناهي که به جرم رفت و آمد جانشان را کف خيابان ها جاي مي گذارند.
آن طور که سرهنگ عليرضا جهانگيري مي گويد: براساس نتايج بررسي هاي کارشناسان پليس که بتازگي به دست آمده در 11 ماهه سال گذشته 1909 عابر در داخل شهرها، 1256 در معابر برون شهري و 200عابر نيز در راه هاي روستايي جان خود را به دليل تصادفات از دست داده اند.
حاصل جمع عدد هايي که جهانگيري از مرگ و مير عابران روايت مي کند برابر با 3365مي شود؛ عددي که مي توان از آن به عنوان دليل محکمه پسندي براي محکوم کردن روند شهر و شهرسازي در کشورمان نام برد.

    عابران؛ فراموش شدگان شهر
«5/47درصد عابران پياده در داخل شهرها به دليل سوانح ترافيکي جان خود را از دست مي دهند.» اينها را رئيس ترافيک شهري پليس راهور ناجا مي گويد و ادامه مي دهد: عابران پياده را بايد آسيب پذيرترين کاربران در محيط شهري دانست.

براي کاهش اين آمار نيز بايد نکات ساده اي را رعايت کرد، براي نمونه آنهايي که وظيفه ساخت و ساز و طراحي محيط هاي شهري را به عهده دارند بايد قبل از ساخت گذرگاه ابتدا به فکر کاربران آن باشند تا بتوانند ايمن و آسان از عرض آن عبور کنند.به گفته رئيس ترافيک شهري پليس راهور ناجا، در بسياري از مواقع در محيط هاي شهري شرايط براي عبور عابران پياده مناسب نيست؛ زيرا شايد پل هوايي وجود داشته باشد، اما به نظر مي رسد براي رفع تکليف ساخته شده چون به دليل استاندارد نبودن، امکان استفاده از آن براي همه گروه هاي سني وجود ندارد .علاوه بر اين نبايد از ياد برد که عابران پياده نيز دراين بين بايد قواعدي را رعايت کنند، زيرا تا زماني که آنها براي جان خود ارزش قائل نباشند و از مکان هاي مشخص و ايمن عبور نکنند، نمي توان اميدوار بود چنين آمارهاي تلخي در کشورمان کاهش پيدا کند.جهانگيري درباره ميانگين سني عابراني که جان خود را در سوانح ترافيکي از دست مي دهند، توضيح مي دهد: در اين ميان دو گروه سني عمده وجود دارد، يعني افرادي که 60 تا 70 سال دارند و آنهايي که در گروه زير18سال قرار مي گيرند.
کارشناسان در تحليل اين آمار نيز مي گويند چون بيشتر پل هاي عابر مکانيزه نيستند افراد سالخورده و کم توان نمي توانند از آنها استفاده کنند به همين خاطر ترجيح مي دهند از عرض گذرگاه عبور کنند، در نتيجه جانشان به خطر مي افتد. درباره افراد زير 18 سال نيز بايد خاطرنشان کرد نبود برنامه هاي آموزشي سبب شه اين افراد بدرستي با فرهنگ ترافيک آشنا نشده و به خاطر بي تجربگي و عجول بودن جان خود را به خطر بيندازند.
بايد يادآور شد برخي کارشناسان شهري انگشت اتهام را به سوي سازندگان معابر شهري گرفته و ادعا مي کنند بزرگراه هايي که در شهر ساخته مي شود مغاير تعريف شهر است؛ زيرا در شهر معابري مانند خيابان، گذر و کوچه وجود دارد که در آنها بجز رفت و آمد اتفاقات ديگري مانند امکان مکث براي خريدن کردن و ديدن مغازه ها وجود دارد. اين در حالي است که بزرگراه هايي که اکنون در شهرها ساخته مي شود حکم جاده را دارد، يعني هدف از ساخت آن رسيدن از يک نقطه به نقطه ديگر است و در اين بين اتفاق ديگري رخ نمي دهد. اين بزرگراه ها چون با هدف سرعت گرفتن و زودتر به مقصد رسيدن ساخته مي شوند مشکلاتي را ايجاد مي کنند، چون امکان عبور عابر پياده از آنها وجود ندارد و دور برگردان هايي در آنها ساخته مي شود، براي سرنشينان خودرو ها و عابران خطرساز مي شود.

    خيابان يا شترگاو پلنگ
عليرضا سرحدي، کارشناس مسائل شهري در گفت وگو با جام جم از اين گله مي کند که امکان عبور عابران از عرض بسياري از بزرگراه هاي کلانشهرها وجود ندارد، چون در بيشتر نقاط شهري اکنون با کمبود پل هاي عابر پياده مواجه هستيم، در نتيجه برخي بزرگراه ها مخل ايمني فيزيکي و امنيت رواني شهروندان شده است.
آن طور که او مي گويد، بسياري از گذرگاه هاي شهري به نوعي دچار دوگانگي هستند و به قول معروف شتر گاو پلنگ شده اند.به اعتقاد کارشناسان، در شهرهاي پيشرفته جهان بزرگراه ها در محيط شهري ساخته مي شود و نکات لازم را براي حفظ امنيت شهروندان در نظر مي گيرند، اما در کشورمان براي ساخت اين معابر برخورد دوگانه صورت مي گيرد. براي نمونه در بزرگراه ها، ايستگاه هاي اتوبوس تندرو ساخته مي شود، اما تمامي ايستگاه ها به پل عابر پياده مجهز نمي شود.
سرحدي براي نمونه به خيابان انقلاب تهران اشاره کرده و تاکيد مي کند، در اين گذرگاه نيز حالت دوگانه ديده مي شود، چون شهروندان به محض عبور از قسمتي که تاکسي ها و خودروهاي شخصي با ترافيک در آن تردد مي کنند، وارد حريم اتوبوس هاي تندرو مي شوند؛ اتوبوس هايي که با سرعت در حال تردد هستند به همين خاطر امکان تصادف آنها و آسيب ديدنشان بالامي رود.

    نياز به فرهنگ سازي
براساس آماري که پليس راهور در اختيار جام جم قرار داده، تهران، خراسان رضوي و اصفهان استان هايي هستند که بيشترين آمار مرگ و مير عابران پياده به دليل سوانح ترافيکي را در کشور به خود اختصاص داده اند، زيرا به ترتيب در اين استان ها در 11 ماهه سال گذشته 380، 200 و160 عابر پياده جانشان را از دست داده اند.
سردار تيمور حسيني، رئيس پليس راهنمايي و رانندگي تهران بزرگ نيز در گفت وگو با جام جم تصريح مي کند، عابران پياده و موتور سواران در راس قربانيان سوانح ترافيکي کلانشهر تهران هستند.
او درباره دلايلي که سبب شده تهران رکورد دار چنين حوادثي باشد، خاطرنشان مي کند: براي حفظ جان عابران پياده بايد محيط امني را براي عبور و مرور آنها ايجاد کرد؛ يعني پل و زيرگذرهاي مناسب احداث و هنگام برنامه ريزي در ارتباط با توسعه شهري، اين موارد را در نظر گرفت.
به نظر مي رسد در اين بين بحث رفتاري و فرهنگي نيز مهم است، زيرا علاوه بر اين که براي رفتار رانندگان قانون و برنامه در نظر گرفته شود بايد براي اصلاح رفتارهاي شهروندي نيز تلاش کرد.
به گفته تيموري، ازدحام و تردد زياد در استان تهران نيز يکي ديگر از عواملي است که سبب شده عابران بيشتري در اين کلانشهر جان خود را بر اثر سوانح ترافيکي از دست بدهند. با توجه به نظر کارشناسان بايد تاکيد کرد براي حفظ جان عابران پياده بايد هنگام توسعه شهر، حفظ جان انسان ها را در اولويت قرار داد؛ يعني برنامه هاي توسعه شهرها به جاي خودرو محور بايد انسان محور باشند، زيرا شهر به عنوان محل زندگي انسان ها ساخته مي شود، بنابراين بايد آرامش و امنيت را همراه داشته باشد نه تصادفات مرگبار را.