گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود

رازداری، مسئولیت‌پذیری و اخلاق گرا بودن اشخاص این روزها بیشتر از هر زمانی محک زده می‌شود، زیرا تا چند سال پیش که از فناوری‌های امروزی مانند گوشی‌های تلفن همراه مجهز به دوربین خبری نبود، افراد ناآگاه فقط به افشای رازهای دیگران به شکل زبانی بسنده می‌کردند و دست‌کم برخی مکان‌ها مانند بیمارستان‌ها برای بیماران از این لحاظ امن بود، اما با پیشرفت فناوری این روزها افراد بی مسئولیت به امکاناتی برای ثبت این اسرار مجهز شده اند که از آنها می‌توان به عنوان خطری برای سلامت روانی جامعه یاد کرد.

برای نمونه می توان به فیلمی که چند روز پیش از مرحوم مرتضی پاشایی در بیمارستان و بستر بیماری منتشر شد، اشاره کرد یا از فیلمی نوشت که از سوی کادر جراحی یک بیمارستان حین عمل از بیماری بی هوش تهیه و سبب شد کمپینی در این باره تشکیل شود.

نکته اینجاست که در فضای مجازی خیلی ها از روی کنجکاوی هم که شده این فیلم ها را دیده اند و چه بسا که خیلی زود آنها را به فراموشی سپرده باشند، اما باید تاکید کرد قربانیان این فیلم ها سال های زیادی را باید تحت تاثیر افشای اسرار خود سپری کنند.

هرچند مرتضی پاشایی پس از انتشار فیلم فوت کرد، اما بستگان و دوستداران او با دیدن یا حتی مطلع شدن وجود چنین فیلمی، خاطره تلخی را با خود به همراه داشته باشند.

درباره فیلم منتشر شده در اتاق عمل نیز باید یادآور شد با این که چهره بیمار مشخص نیست، اما واقعیت اینجاست که وقتی چنین بیماری بفهمد از او فیلم گرفته شده، آسیب روحی و روانی بیشتری خواهد دید.

هرچند روز گذشته وزیر بهداشت درباره فیلم های بیمارستانی واکنش نشان داد و تاکید کرد از معاون حقوقی وزارتخانه خواسته در این باره لایحه ای تهیه کرده و به مجلس بفرستد، اما باید یادآور شد چنین رفتارهایی در محیط بیمارستان آسیب بیشتری به سلامت جامعه می زند، زیرا می تواند امنیت بیمارستان ها را زیر سوال برده و به این باور که پزشک محرم اسرار بیمار است، خدشه وارد کند.

افزون براین باید هشدار داد که این روزها به دلیل ضعف در برنامه های فرهنگی فضای مجازی پر است از فیلم ها و تصاویری که بدون اجازه از افراد تهیه شده و در بسیاری از آنها حتی شخص آگاه نیست که دوربین حرکات و رفتار او را ضبط می کند.

نگران کننده تر این که رقابت عجیبی بین افراد ناآگاه برای دیدن و انتشار چنین تصاویری شکل گرفته است؛ به همین دلیل مسئولان باید به اهمیت سرمایه گذاری در فعالیت های فرهنگی پی ببرند، زیرا اگر سال 89 وقتی افراد زیادی از صحنه کشته شدن یک فرد ـ حادثه میدان کاج ـ فیلم تهیه کردند این رفتار غیرمسئولانه به عنوان آسیب اجتماعی جدی گرفته می شد، اکنون فیلم های بیمارستانی دغدغه تازه مردم و مسئولان لقب نمی گرفت.

مهدی آیینی – گروه جامعه

این روزها روابط اجتماعی همه انسان ها از سوی این وسیله دستخوش تغییر و سبب شده انسان ها چشمان خود را روی خیلی از روابط حیاتی خود ببندند؛ زوج های جوان از یکدیگر غافل شده و به گوشی موبایلشان دل بسته اند، پدر و مادرهای زیادی فرزندان خود را ندیده می گیرند تا پیغام های شبکه های اجتماعی را ببینند، فرزندان زیادی مشکلات والدین سالخورده خود را نمی بینند، چون شمردن تعداد لایک های عکس یا نوشته ای که در فضای مجازی منتشر کرده اند، برایشان جذاب تر است.

حکمرانی گوشی های هوشمند به همین جا ختم نمی شود، این روزها کارمندان و مدیران زیادی نیز در محل کار خود اولویت را به این ابزار داده و از وظیفه شان غافل شده اند.

امروزه در جلسات رسمی بسیاری از ارگان های دولتی و خصوصی مشغول شدن با تلفن های هوشمند یا تبلت مشکلی جدی است و معمولا جلسات با تذکر به حاضران درباره خاموش کردن تلفن های همراهشان شروع می شود.

در واقع دل بستن به این وسیله و مشغول شدن به آن کارایی کارمندان و مدیران را تا حد قابل توجهی کاهش داده است.

نکته اینجاست که این مشغول شدن ها و اولویت دادن به گوشی تلفن های هوشمند و تبلت ها سودی برای افراد ندارد؛ جز این که روابط اجتماعی آنها را تحت تاثیر قرار داده و هر روز آنها را از دنیای واقعی دورتر کند.

مشکل اینجاست که همیشه سرعت فناوری بیشتر از رشد فرهنگ است، متاسفانه هیچ نهاد و ارگانی برای ارتقای فرهنگ افراد جامعه قدم برنمی دارد، برای نمونه این روزها بیشتر شرکت ها به دنبال این هستند که برای کارمندان و کارکنانشان تبلت های قسطی جور کنند، اما هیچ کدام از آنها اصلا به این فکر نبوده و نیستند که برای کارمندان خود اشتراک نشریه ای تهیه کرده یا حداقل بودجه ای را برای خرید روزنامه و کتاب اختصاص دهند.

این بی توجهی ها سبب شده افرادی که تمایلی به قبول مسئولیت رفتارشان ندارند، هر روز بیشتر از قبل به گوشی های هوشمند و دنیای مجازی دل ببندند، نکته اینجاست که این افراد فقط به خودشان آسیب نمی زنند، زیرا تاثیر رفتار آنها روی اعضای خانواده، دوستان و همکاران غیرقابل انکار است، به همین دلیل باید از مسئولان خواست با اختصاص بودجه به فعالیت های فرهنگی مانع شیوع بیشتر این رفتار در جامعه شوند.

اینترنت برای آنها حکم دوستی را پیدا کرده که جدایی از آن غیرممکن به نظر می رسد. در این که پیشرفت فناوری و استفاده از اینترنت کارها را آسان کرده، هیچ شکی نیست، اما نکته اینجاست که استفاده افراطی از اینترنت اصلا چیز خوبی نیست، زیرا این وابستگی آن قدر شیرین است که انسان را ساعت ها به خود مشغول می کند، ساعت هایی که آدم ها در آن از دنیای واقعی فاصله گرفته و گرفتار زرق و برق دنیای مجازی می شوند، به همین دلیل این ساعت ها فرصت هایی است که برای آنها می سوزد، زیرا در اینترنت آن قدر اطلاعات وجود دارد که انسان می تواند از آن به عنوان مرجع استفاده کند، اما اگر بخواهد بدون هدف در این اقیانوس بی ساحل غوطه بخورد، چیزی جز خستگی به دست نمی آورد.

مشکل هم همین جاست که بسیاری از آدم هایی که اطراف ما زندگی می کنند، گرفتار این دریای بی ساحل شده اند و بدون هیچ هدفی به پرسه زدن در دنیای مجازی مشغولند. نکته نگران کننده دیگر این است که انسان ها هر چه بیشتر به دنیای مجازی وابسته شوند، تنهاتر می شوند و از روابط اجتماعی فاصله می گیرند.

نمونه اش هم آدم هایی است که بظاهر در کنار ما هستند، اما در واقعیت حواس شان بیشتر به تلفن همراه یا تبلت شان است، آنها آن قدر به این وسایل ساخته دست بشر اعتیاد پیدا کرده اند که همنوعانشان را فراموش کرده و هیچ بعید نیست تا مدتی دیگر برایشان ماجرای فیلم سینمایی «her» اتفاق بیفتد، در این فیلم که یکی از نامزدهای اسکار امسال بود، شخصیت اصلی داستان آن قدر از دنیای واقعی فاصله می گیرد که عاشق سیستم عامل رایانه خود می شود، اما درنهایت او آرامش را کنار دوستان واقعی خود پیدا می کند.

واقعیت اینجاست که برخی از انسان ها که قادر نیستند مسئولیت اعمال خود را بپذیرند، ترجیح می دهند بیشتر وقت خود را در دنیای مجازی بگذرانند، البته باید یادآور شد برخی نیز لذت در جمع دوستان و خانواده بودن را فراموش کرده اند، به همین دلیل همه چیز را در دنیای مجازی جستجو می کنند که باید به این افراد گفت تعطیلات نوروزی فرصتی است برای برگشت به اجتماع و تمرین پذیرفتن مسئولیت رفتار های خود.

مهدی آیینی – گروه جامعه