گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود

دغدغه آینده کودکان دست از سر پدر و مادرها برنمی‌دارد؛ چه آنها که کودکانشان بزرگ شده و به دوره نوجوانی رسیده‌اند و چه آنهایی که بتازگی صاحب فرزند شده‌اند، اما در این میان اگر پای درددل زوج‌های جوانی که صاحب فرزند شده‌اند، بنشینید گله‌های مشترک زیادی را خواهید شنید؛ گلایه‌هایی که بیشترشان بحق و واقعی است.

برای نمونه پدر و مادرهایی که شاغل هستند، از کمبود وقت برای رسیدگی بیشتر به نوزادانشان گله دارند یا برخی از هزینه بالای مهدهای کودک شکایت می کنند.

گلایه های دیگر پدر و مادرهای جوان به گرانی پوشک، شیرخشک و داروهای مکمل مربوط می شود، ولی ماجرا برای پدر و مادرهای جوانی که با هزار امید و آرزو و با تشویق بزرگان خانواده و مسئولان کشور صاحب فرزند شده اند، زمانی سخت تر می شود که یکی از والدین شغل مناسبی نداشته و دست بر قضا مستاجر نیز باشند، اما زوج های جوانی هستند که وضع نامناسب تری دارند، آنها والدینی هستند که در آغاز زندگی مشترک خود صاحب فرزندان چندقلو شده اند؛ هرچند مشکل این خانواده ها مشهود و قابل درک است، ولی اگر از کمک های موردی که به خانواده هایی که شرایط سخت آنها رسانه ای می شود، بگذریم تاکنون در کشورمان برای کمک به این افراد قدم های جدی برداشته نشده است.

برای نمونه به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دولت روز گذشته رئیس دفتر رئیس جمهور با ابلاغ دستوری از استاندار خراسان رضوی خواست نسبت به تامین نیازمنــدی های خانواده ای که بتازگی صاحب فرزندان پنج قلو شده و مستاجرند، اقدام شود.

این عملکرد یکی از کارهای مناسب دولت جدید در شروع کار است و جای قدردانی دارد، اما ماجرا زمانی بهتر می شود که مسئولان حمایت های خود را موردی انجام نداده و تسهیلاتی همیشگی برای همه خانواده هایی که صاحب فرزندان چندقلو می شوند، در نظر بگیرند.

بنابراین با توجه به این که دولت این روزها کار خود را تازه شروع کرده و وقت کافی برای تنظیم و به ثمر رساندن بسته های حمایتی برای چنین خانواده هایی را در اختیار دارد، می توان به مسئولان پیشنهاد داد حمایت از تمامی این خانواده ها را در فهرست برنامه های خود بگنجانند.

 

قرار بود با آوردن ببر سیبری، نسل ببر مازندران احیا شود؛ این‌که ببر سیبری و شرایط زیستگاهش چه ربطی به ببر مازندران دارد، بماند، اما تا چند وقت پیش مسئولان محیط‌زیست هرازگاهی وعده می‌دادند تا پایان دولت دهم می‌خواهند ببرهای سیبری را به زیستگاه میانکاله منتقل کنند؛ زیستگاهی که تاکنون ۵۰۰ میلیون تومان برای آن هزینه شده است.

البته یک بار مسئولان محیط زیست موفق به انتقال ببرهای سیبری به کشورمان شدند، اما آن زمان به دلیل تغذیه نامناسب، ببرهای سیبری به بیماری مشمشه مبتلا و تلف شدند.

گذشته از هزینه ای که در این میان شد، باید بگوییم زیستگاه میانکاله دیگر به این زودی ها حتی خواب ببرهای سبیری را هم نخواهد دید، چون روز گذشته مدیرکل دفتر حیات وحش و آبزیان سازمان حفاظت از محیط زیست در گفت وگو با ایسنا از توقف ورود ببرهای سیبری به ایران و شکست طرح احیای پلنگ آسیایی در روسیه خبر داد و گفت: پیش بینی می کنیم که روس ها به دلیل نتیجه بخش نبودن این پروژه، ببرهای جدید را به ایران تحویل ندهند.

این در حالی است که چند ماه پیش برخی از رسانه ها خبر از تولد دو قلاده پلنگ در پارک ملی روسیه داده بودند، اما گفته های مدیرکل دفتر حیات وحش و آبزیان سازمان حفاظت محیط زیست، آب پاکی را روی دست افرادی که امیدی به عملی شدن این طرح داشتند، می ریزد زیرا به گفته وی هیچ کدام از پلنگ های ایرانی و پلنگ هایی که از ترکمنستان به طرف روسی تحویل داده شدند، تاکنون موفق به جفتگیری نشده اند، به همین دلیل روس ها تا زمانی که این طرح به نتیجه نرسد، نیازی به تبادل مجدد ببر با پلنگ ایرانی ندارند بنابراین با شکست این پروژه جنجالی باید به مسئولان فعلی محیط زیست و آنهایی که قرار است تا مدتی دیگر کار خود را در این سازمان شروع کنند، پیشنهاد داده شود به جای طرح های بزرگ و پرهزینه که احتمال به نتیجه نرسیدن آنها وجود دارد، به فکر گونه های جانوری در حال انقراض کشور باشند؛ زیرا اگر سیاست های محیط زیستی در کشورمان تغییر نکند تا مدتی دیگر باید به فکر احیای گوزن زرد، یوزپلنگ، گرگ و فک خزری در کشورمان باشیم.

 آنها برای راحتی خود بر استفاده از شیرخشک پافشاری کرده و می کنند تا آنجا که هر زمان برای فراهم کردن شیرخشک با مشکل روبه رو می شوند، به جای تغذیه کودک با شیر خود از وضع موجود گله می کنند.

ازدواج می‌کنند، بچه‌دار می‌شوند و افسوس می‌خورند، این حکایت خیلی از زوج‌های جوانی است که این روزها در سیستان و بلوچستان و مناطق جنوبی کشورمان زیر یک سقف می‌روند. به صحت ماجرا شک نکنید زیرا متاسفانه آمارهای منتشر شده این واقعیت را انکار نمی‌کند.

بیشتر این زوج ها برخلاف تصور ما و به دلیل ندانم کاری خود و سهل انگاری برخی از مسئولان مدتی بعد از ازدواج و درست در فصلی که باید ثمره ازدواج خود را ببینند، تنها کاری که از دستشان برمی آید، افسوس خوردن است.

واقعیت اینجاست که این پدر و مادرها چوب ندانم کاری خود و باورهای اشتباه قومی و قبیله ای خود را می خورند، زیرا آنها دوست ندارند این باورها را کنار بگذارند یا دست کم در کشور هیچ نهادی قدم هایی جدی برای فرهنگ سازی در این باره برنداشته است، به همین دلیل ازدواج های فامیلی در این مناطق هنوز ادامه داشته و بحث مشاوره قبل از ازدواج هم تاکنون در این استان ها راه به جایی نبرده است.

برای نمونه طبق آخرین آماری که روز گذشته وزارت ورزش و جوانان درخصوص آمار ثبت نام برای دریافت مجوز مراکز مشاوره ازدواج اعلام کرده، هیچ درخواستی تاکنون در سیستان و بلوچستان مطرح نشده، در این میان استان هرمزگان هم کمترین تقاضا را برای دریافت مجوز مراکز مشاوره ازدواج به خود اختصاص داده است؛ چنانچه این آمار را در کنار آماری که روز گذشته سازمان ثبت احوال درخصوص بیشترین نرخ ولادت ثبت شده در کشور اعلام کرده، بگذاریم، به عمق بحران در این مناطق پی خواهیم برد، زیرا طبق این آمار استان های سیستان و بلوچستان، خراسان جنوبی و کهگیلویه به ترتیب بیشترین نرخ ولادت را به خود اختصاص داده است البته شاید با توجه به این که این روزها همه نسبت به خطرهای منفی شدن رشد جمعیت کشور هشدار می دهند، در نگاه اول این آمار خوشحال کننده به نظر برسد، اما روی دیگر سکه کاملا متفاوت است زیرا اگر بتوان از کنار تولد نوزادان ناقص الخلقه مانند کودک دو سر یا نوزادی که با سندرم چشم پنهان مدتی پیش در زاهدان متولد شد گذشت، آمار سازمان انتقال خون سیستان و بلوچستان که بیانگر این واقعیت تلخ است که بیشترین آمار بیماران تالاسمی کشور متعلق به این استان است، دیگر جای بحثی باقی نمی گذارد.

بنابراین حالا که قانون اصلاح قوانین تنظیم جمعیت و خانواده از سوی رئیس دولت دهم برای اجرا ابلاغ شده بهتر است مسئولان در کنار این کار فکری هم به حال فرهنگ سازی در این مناطق کرده و با گسترش کلاس های مشاوره رایگان مانع از تولد نوزادان بیمار و گسترش باورهای غلط شوند.

مهدی آیینی / جام جم

از این گذشته بر هیچ کس پوشیده نیست که دولت نهم و دهم درخصوص مقابله با ریزگردها و دیگر مسائل زیست محیطی کشور آن طور که باید و شاید جدی نبوده و نیست، تاجایی که سخنگوی فراکسیون مجلس در این باره به جام جم می گوید: دولت حتی بودجه مناسبی هم برای مقابله با ریزگردها در نظر نگرفته بود، به همین دلیل در کمیسیون تلفیق خودمان بودجه را تقویت و اضافه کردیم. از این گذشته با توجه به شاخص محیط زیستی و بین المللی EPI که تاکنون براساس آن چهار رتبه بندی جهانی منتشر شده، رتبه ایران به ترتیب در سال های 2006، 2008، 2010 و 2012 رتبه های 53 ،67 ، 78 و 114 بوده است. همان طور که مشخص است ایران سیری نزولی را درپیش گرفته، زیرا ما در بیشتر شاخص ها ضعیف عمل کرده ایم، تا آنجا که تا به امروز که چندماه از اعلام آخرین نتایج این رتبه بندی در سال 2012 می گذرد، هیچ نهادی مایل به انتشار آنها نبوده و نیست. برای نمونه در زمینه گرد و غبار ما در دنیا رتبه 107 را به دست آورده ایم، یا درخصوص انتشار گاز CO2 هم در گزارش EPIجایگاه کشورمان در رتبه نود و ششم قرار گرفته است. به همین دلیل برای حل بحران ریزگردها باید یادآور شد که مساله ریزگردها یک مساله منطقه ای است و در این زمینه باید با کشورهای همسایه روابط دیپلماتیک خوبی برقرار کرد. سیاست های کشورمان حداقل باید به گونه ای باشد که بتوانیم نظر کشورهای همسایه را جلب کرده و از کمک های بین المللی در این زمینه بهره ببریم و از این گذشته باید در کنار طرح های بلندمدت طرح های اورژانسی را هم پیش بینی کرد، زیرا ما نمی توانیم از مردمی که سال هاست با پدیده ریزگردها دست به گریبان هستند بخواهیم کمتر نفس بکشند تا مسئولان محیط زیست زمان کافی برای مقابله با ریزگردها را به دست بیاورند.

مهدی آیینی / جام جم

با شنیدن نام کشور چین به یاد چه چیزی می‌افتید؛ جنس‌های یکبار مصرف و بی‌کیفیت و جمعیت میلیاردی یا خانواده‌هایی که فقط یک فرزند دارند.

این موارد شاید چین را برای خیلی ها تداعی کند، اما قانون تک فرزندی بالاخره کار دست چینی ها داد و سبب شد روز گذشته رسانه ها از تصویب قانونی عجیب خبر بدهند که می تواند به یکی دیگر از معرفه های جدید چین بدل شود.

این قانون ملاقات و سرزدن به والدین سالخورده را اجباری کرده و برای قانون شکنان جزای نقدی و حبس در نظر گرفته است، طبق این قانون، جنجالی اشخاص بزرگسال نباید به والدین خود بی توجهی کرده بلکه باید نیازهای معنوی آنها را شناخته و برای برآورده شدنشان اقدام کنند.طبق این قانون افرادی که دور از والدین خود زندگی می کنند موظفند مرتب به شهر خود برگشته و سراغی از پدر و مادرشان بگیرند.

کارشناسان می گویند جزئیات این قانون مشخص نشده و معلوم نیست که فرزندان باید هر چند وقت یک بار به پدر و مادر خود سر بزنند به همین دلیل برخی ها ادعا می کنند این قانون ضمانت اجرایی ندارد و چنین رفتارهایی باید از درون هر انسان برانگیخته شود، اما حقوقدانان در مقابل ادعا می کنند این قانون حداقل می تواند نقش آموزشی داشته و مانند تلنگری فرزندان یکی یک دانه ای را که در جستجوی کار به شهرهای بزرگ مهاجرت کرده اند به خود آورده و آنها را به یاد والدین شان بیندازد؛ زیرا طبق آمار حدود یک هشتم جمعیت این کشور میلیاردی را افرادی تشکیل می دهند که بیش از 60 سال از عمرشان سپری شده است، جالب تر این که حدود 50 درصد این افراد سالخورده به تنهایی روزگار می گذرانند.

به همین دلیل این روزها نحوه برخورد و نگهداری از افراد سالخورده به یکی از دغدغه های چینی ها تبدیل شده است.

طبق آمار سال 2010 حدود 178 میلیون نفر در چین زندگی می کنند که بیشتر از 60 سال دارند، آنچه چینی ها را بیشتر نگران می کند این است که پیش بینی ها از این حکایت دارد که تعداد این افراد تا سال 2030 دو برابر خواهد شد.

هر چند با انتشار این خبر برخی کاربران دنیای مجازی ایراد هایی به این قانون گرفته و آن را ناکارآمد خوانده اند، اما حقوقدانان چینی معتقدند این قانون می تواند نقطه عطفی باشد برای تصویب قانون های مشابه دیگر.

مهدی آیینی / جام جم