گزارشگران سبز خبر اینجا سبز می‌شود

آن قدر نظارت بر فروش سلاح شکاری بی حساب و کتاب است که هر کارنابلدی سلاح به دست می گیرد و به جای شکار، جانوران زیادی را زخمی کرده و سبب مرگ تدریجی آنها می شود.

اگر همه این نابسامانی ها را در کنار هم بگذارید، متوجه خواهید شد چرا حوادث تکراری تلخی برای حیات وحش کشورمان رخ می دهد.

برای نمونه مدتی قبل هم در یکی از جنجالی ترین پرونده های حیات وحش کشور متهمان پرونده خرس های سمیرم به صورت غیابی محاکمه شده و فقط به 18 ماه حبس تعزیری محکوم شدند، برای همین اگر آمار حوادث تلخ حیات وحش کشورمان کم نمی شود، نباید تعجب کرد.

با این حال روز گذشته هم ایسنا در گزارشی، بهای پروانه شکار و صید و بهای جانوران وحشی را اعلام کرد. برای نمونه بهای پروانه ویژه شکار و صید پستانداران شامل کل (هر راس) برای اتباع خارجی از 4000 تا 6000 دلار و اتباع ایرانی از دو تا 9 میلیون ریال، قوچ اوریال برای اتباع خارجی از 5000 تا 8000 دلار و اتباع ایرانی 9 میلیون ریال، قوچ البرز از 5000 تا 7000 دلار برای اتباع خارجی و برای اتباع ایرانی از دو تا 9 میلیون ریال در نظر گرفته شده، ولی با توجه به بهای پایین در نظر گرفته شده برای شکار نباید انتظار داشت که معجزه ای رخ دهد و دیگر خبر مرگ و انقراض گونه های جانوری کشورمان را ننویسیم و نخوانیم.

 
البته باید اضافه کنیم که نه تنها در نایبندان بلکه در بیشتر مناطق حفاظت شده کشورمان با کمبود محیط بان روبه رو هستیم و اگر تاکنون پای گونه های جانوری بیشتری به فهرست در خطر انقراض بودن باز نشده است، باید از محیط بانانی تشکر کرد که با وجود نامناسب بودن تجهیزات و حقوق خود، با جان و دل برای حفظ و نگهداری از مناطق حفاظت شده و گونه های جانوری که در این مناطق زندگی می کنند تلاش کرده و تا مرز شهادت پیش می روند.

برای نمونه در پناهگاه حیات وحش نایبندان که با یک ونیم میلیون هکتار وسعت در یزد قرار گرفته و به عنوان بزرگ ترین پناهگاه حیات وحش کشورمان شناخته می شود، برای هر ۲۵۰ هزار هکتار یک محیط بان در نظر گرفته شده است. این در حالی است که به طور استاندارد برای هر پنج تا 10هزار هکتار یک محیط بان باید وجود داشته باشد.

برای همین با توجه به این نکته که نایبندان به عنوان محل مناسبی برای زندگی یوزپلنگ شناخته شده و حدود 12تا 15 قلاده از 70 یوزپلنگی که در کشورمان وجود دارد، در این منطقه زندگی می کنند، مسئولان باید به فکر استاندارد کردن تعداد محیط بانان این محدوده باشند.

این در حالی است که در پناهگاه حیات وحش نایبندان علاوه بر یوزپلنگ ها گونه های جانوری دیگری مانند کفتار، روباه شنی، شاه روباه، شغال و انواع سم داران زندگی می کنند، برای همین باید یادآور شد اگر تعداد محیط بانان این منطقه به حد استاندارد نرسد، خیلی دور از ذهن نیست که تا چند سال آینده گونه های جانوری بیشتری در خطر انقراض قرار بگیرند.

برای نمونه خیلی ها با این که کل تابستان را برای مسافرت وقت داشته اند این روزها تازه به خود آمده و می خواهند هر طور شده به مسافرت بروند؛ این افراد به دلیل این که به یکباره تصمیم گرفته و از قبل برای سفر خود برنامه ریزی نکرده اند به احتمال زیاد حین سفر به دردسر می افتند زیرا بیشتر این اشخاص به طور قطع از سلامت خودروی خود مطمئن نیستند یا مقصد مشخصی ندارند؛ افزون بر این آنها هدفشان از سفر رسیدن به مقصد در کمترین زمان ممکن است.

این در حالی است که سفر درست از زمانی که خانواده ها خانه خود را ترک می کنند شروع می شود و زیبایی های مسیر جزئی از سفر است که باید از آن لذت برد.

متاسفانه در ماه شهریور که اوج مسافرت نیز محسوب می شود تعداد چنین افرادی در جاده های کشور زیاد می شود، به همین دلیل طبق گزارش های پلیس راهور، آمار تصادفات مرگبار نیز در این مواقع بالا می رود، به همین دلیل باید به خانواده هایی که چنین تصمیم های یک شبه ای برای مسافرت می گیرند هشدار داد که با ندانم کاری با جان خود و دیگران بازی نکنند زیرا تابستان تنها فرصت برای سفر نیست و با یک برنامه ریزی می توان در فصل پاییز و زمستان سفرهای به یادماندنی تری را تجربه کرد.

مهدی آیینی /جام جم

در حالی که سازمان بهزیستی از ارائه خدمات بیمه مکمل درمانی به ده ها هزار معلول ایرانی سخن می گوید، اما روز گذشته مدیرعامل انجمن حمایت از معلولان ایران به مهر گفت: وجود بیمه مکمل درمان برای 500 هزار نفر از معلولان کذب محض است و بیش از دو سالی است که بیمه مکمل درمان معلولان تمدید نشده و این در حالی است که بسیاری از این افراد توانایی پرداخت هزینه های کمرشکن درمان را ندارند.

جدای از بیمه مکمل درمان، صدها هزار معلول ایرانی حتی از خدمات بیمه پایه نیز محروم هستند و جالب تر آن که بارها عنوان شده، سرانه درمان هر فرد معلول در ایران زیر 10هزار تومان در سال است.

مجموع این شرایط موجب شده است، اغلب معلولان ایرانی برای پرداخت هزینه های مراکز درمانی، به جیب خود بیشتر از حمایت های بیمه ای تکیه کنند و این در حالی است که وضع اشتغال و معیشت بسیاری از معلولان کشور نیز آنچنان تعریفی ندارد تا بتوانند یک تنه از پس هزینه های درمان بربیایند.

به طور مثال، هزینه درمان یک زخم بستر ساده در معلولان ضایعه نخاعی، گاه تا مرز ده میلیون تومان هم می رسد و هزینه تهیه یک پروتز (اندام مصنوعی) نیز بندرت کمتر از دو میلیون تومان می شود، ولی بیمه های درمانی در ایران کمترین نقش را در تامین این هزینه ها برعهده می گیرند.

بدیهی است، یک فرد معلول، بیشتر از دیگر شهروندان به مراکز درمانی مراجعه می کند، اما گزینه ای که معمولا پیش پای معلولان می گذارند، استفاده از خدمات بیمه ایرانیان برای تامین هزینه های درمان است؛ بیمه ای که خدماتش آنچنان محدود است که نمی تواند حتی کسری از هزینه های تهیه وسایل کمک توانبخشی معلولان را پرداخت کند.

امین  جلالوند/جام جم

به این نکته هم باید توجه کرد که پیاده رو های خیابان های فرعی هم شرایط مناسبی ندارد، زیرا مسئولانی که باید بر ساخت و ساز پیاده رو ها نظارت کنند کارشان را بدرستی انجام نمی دهند، نتیجه این ندانم کاری این است که پیاده رو ها به دور از هر استانداردی ساخته شده و رفت و آمد عابران را دشوار می کند به این شکل که اگر کم عرض بودن پیاده رو کار را برای پیاده ها مشکل نکند به طور قطع ساخت و ساز غیراصولی و ناهماهنگ ورودی پارکینگ ساختمان ها سبب دشواری حرکت برای عابران می شود.

الان در شهر رسم شده که هر شخصی هر طور که دلش خواست ورودی پارکینگ خانه اش را می سازد و هیچ توجهی به این نکته ندارد که ورودی پارکینگ باید هم سطح پیاده رو باشد در نتیجه سالمندان هنگام پشت سر گذاشتن این پستی و بلندی ها دچار مشکل می شوند.

از سالمندان که بگذریم معلولان برای رفت و آمد در پیاده رو با مشکل جدی تری روبه رو هستند چون معلولانی که از ویلچر استفاده می کنند اصلا نمی توانند از پیاده رو استفاده کنند به همین دلیل به نظر می رسد برای کاهش مرگ و میر عابران پیاده در کنار افزایش جریمه رانندگانی که وارد حریم عابران پیاده می شوند باید هر چه بیشتر به اصول ساخت و ساز و مهندسی شهری نیز پرداخت.

مهدی آیینی/جام جم

واقعیت اینجاست که این خبرها برخلاف فاجعه آمیز بودنشان فقط تا چند روز در کانون توجه مردم و مسئولان قرار گرفته و بعد از مدتی لابه لای خبرهای ریز و درشت دیگر به فراموشی سپرده می شود، به همین دلیل به نظر می رسد این اتفاقات ناگوار از سوی مقام های مسئول جدی گرفته نشده اند، زیرا اگر غیر از این بود بوی تند اسید از آشپزخانه های خانگی تولید شیشه به مشام نمی رسید و کارشناسان زمان دسترسی به این مواد روانگردان را حدود پنج دقیقه عنوان نمی کردند یا تجارت شیشه گزینه دوست داشتنی تبهکاران لقب نمی گرفت زیرا تا چند سال پیش وقتی برای تهیه خبر به دادسرای فرودگاه های کشور می رفتم همه خبرها به قاچاق شیشه از تایلند به ایران مربوط می شد، اما با لو رفتن فرمول شیشه در اینترنت در کمتر از یک سال ورق برگشت و تهیه شیشه درکشور آنقدر راحت شد که امروزه بسیاری از تبهکاران با قاچاق شیشه از ایران به کشورهای شرق آسیا رویای یکشبه میلیاردر شدن را در سر می پرورانند.کار به جایی رسیده که اکنون فقط ۶۴ قاچاقچی ایرانی محکوم به اعدام در زندان های مالزی روزهای باقی مانده عمرشان را روی دیوارهای زندان خط می زنند.همه این اتفاق ها گواهی است بر کم کاری برخی دستگاه های مرتبط با مواد مخدر، چون اگر این دستگاه ها فعالیت خود را همسو با یکدیگر انجام بدهند و برای کاهش عرضه مواد روانگردان گام های جدی تری بردارند، بی شک اوضاع بهتر از این خواهد شد.این در حالی است که چنانچه این سازمان ها رابطه بهتری با رسانه ها برقرار کرده و درباره روش های توزیع این مواد که به جاسازی در نی های ساندیس هم رسیده است، اطلاع رسانی کنند، دیگر آمار معتادان به شیشه و جنایت های آنها تا به این حد خبرساز نمی شود.